A dzisiaj jest mi przykro i żal...

Myślałam, że może F jednak zależy na tym by Misia znała dobrze francuski, ale widzę, że jednak nie.. Źle to pewnie zrobiłam bo po ciężkim dniu w pracy, przytoczyłam przy obiedzie, że wyczytałam w internecie, że dziecko powinno mieć kontakt z językiem mniejszościowym przynajmniej 20 godzin tygodniowo (25+ lepiej), by 'mieć szansę ''naturalnie'' nauczyć się języka na dobrym poziomie. F chyba spędza z nią z 10h, przy czym często coś ogląda na swoim ipadzie.
I, że mógły Misi czytać 15 minut dziennie, albo chociaż 5 min, jak przyjdzie z pracy..

A F na to, że trudno, że nie będzie robił żadnych planów tygodniowych, że rano ma tylko czas dać małej śniadanie, że może jak będzie starsza i ''rozmowniejsza'' (?!?!?!?!)  i że nie będzie się do niczego zmuszał po ciężkim dniu. I, że trudno - Mała będzie znała płynnie polski i angielski, a francuskiego się kiedyś nauczy. I tak mi z tego powodu przykro. I żal mi tego jej francuskiego, ciągle potencjalnego.. No mówi do niej po swojemu, ale ogólnie to mówi mało, książeczki rzadko jej czyta, tylko w sumie puszcza francuskie bajki jak tam jedzą to śniadanie razem.

Wiem, że nie mogę go do niczego zmusić, i ma też prawo do wyboru. Szkoda mi tylko, że ma takie jakieś egoistyczne podejście do Małej.. Przynajmniej nie jest przeciwko, żeby ja ją swojego języka uczyła? Oglądałam niedawno vlogi na youtubie pewnej rodzinki z dwójką małych dzieci. W jednym vlog'u tata zwrócił się do kamery opowiadając, że z pierwszym dzieckiem jeszcze miał trochę egoistyczne podejście i bronił się, by to nowe maleństwo nie wpłynęło zbyt na jego komfort życia, ale że przy drugim wkońcu ''zaskoczył'', zrozumiał i zmienił podejście na bardziej oddane swoim dzieciom. I tak jakoś mam nadzieję, że F też tak będzie miał jakbyśmy mieli drugie?

Może tu jest jakiś rozłam kulturowy (może nie wszystkie Francuskie rodziny tak mają), ale on mimo, że jedynak praktycznie rodziców nie widywał. Właściwie to nie wiem czy mu ktoś bajki czytał jak był mały. Wiem tylko o dyktandach, które dostawał od mamy jak był starszy. Jego ojciec jest dwujęzyczny, ale F nigdy tego drugiego języka nie poznał. Jak mieszkaliśmy we Francji, to dziadek dla małej, też był ''dostępny po 18-tej''.. (ona o 19-tej już spała)

I taka zawiedziona jestem i trochę zła i już sama nie wiem, brać na klatę i próbować jeszcze oprócz kombinowania z polskim dla Misi, to jeszcze kombinować jak jej zapewnić trochę więcej tego francuskiego? Ścigać teściów o płyty z piosenkami, książeczki i zabawki gadające po francusku? Czy tzw. let go i odpuścić. Skupić się na polskim..

Chyba najciężej mi odpuścić bo uwierzyłam w to, że jeśli mała nie nauczy się dobrego francuskiego, to nie tylko straci językowo, ale też tożsamościowo, na poczuciu przynależności do Francuskiego narodu. Znam ''Francuzkę'', która rodzona w Polsce, przez pierwsze kilka lat tam mieszkała, potem jej mama wyjechała do Francji i wyszła za Francuza. Kobieta ta ma teraz z 70 lat, ale polskiego języka w ogóle nie pamięta, opowiadała, że jej mama próbowała ją nakłonić do nauki polskiego, ale że ona nigdy nie chciała. Polką się nie czuje, już wiele lat temu obywatelstwo polskie wyparowało na rzecz francuskiego...

I takiego mam doła. Misia i ta będzie 2 i pół-języczna jakoś. Może na zapas się martwię znowu. I tak myślimy, że wrócimy do FR na stałe, ale to nie jest pewne. Jakby tak było to mała i tak pójdzie do francuskiej szkoły..


Dalsza część tej historii i to jak się sytuacja rozwiązała w poście: Szydło z worka, a Papa z "jaskini"
http://wychowac3jezyczka.blogspot.ie/2014/09/szydo-z-worka-papa-z-jaskini.html